«Γεννήθηκα πριν όχι και πολύ καιρό
Μικρή η πόλη, όχι το κουτσομπολιό
Δυό-τρείς γιατροί, ένας ναός για τους πιστούς
Και σεβαστό θεραπευτήριο για τρελούς.

Τη λέξη «όχι» αγαπούσα πιο πολύ
Ήταν της μάνας μου η χαρά μάλλον μικρή
Κι όσο το σκέφτομαι, τόσο το σέβομαι
Δεν ήμουν το παιδί που ονειρεύομαι.

Τα χρόνια του πολέμου στο Δημοτικό
Της γειτονιάς μου το σχολειό ήταν καλό
Και δώδεκα χρονών όταν σκεφτόμουνα
Ήταν η ειρήνη που ονειρευόμουνα.

Για τους δασκάλους μου ήμουν προικισμένη
Να φύγω, να επιστρέψω σπουδασμένη
Δεν ήταν τα σχολεία που μου έμαθαν
Τα ερείπια να χτίσω που μου έλαχαν.

Οι δάσκαλοι μου έμαθαν να προσπαθώ
Για νεολαία με επίπεδο ηθικό
Ν’ αδράξουμε απ’ τα κέρατά της τη ζωή
Όμως στις έξι ξύπναγα κάθε πρωί.

Σε οχτάωρο ζωή και Υπηρεσία
Λίγα λεφτά, καθήκον η εργασία
Στο ποίημα κατέληγε το βράδυ μου
Φώναζε ο πατέρας για το χάλι μου.

Αρχίζω το ταξίδι με καλό καιρό
Στον χάρτη ταξιδεύω τον χρωματιστό
Τις μέρες με βροχή όμως περιμένω
Η ευτυχία νάρθει εδώ που μένω…».