Άτονη θάλασσα και σήμερα.
Πού πήγανε τα κύματα;

Πάνω στον καλπασμό τους
μετρούσα τη ζωή
αφρώδες επιφώνημα που έσβηνε
στην άμμο
και έπειτα δεν ήξερα τι να σου πω,
πώς να γυρέψω επανάληψη
των φθόγγων,
το κοίλο που για μια στιγμή
κρυβόταν μέσα μου
πάλευε να με κατακτήσει,
ανάσα γρήγορη λάκτιζε το απόγευμα
σκέπαζε την επιθυμία για στεριά,
σ’ ένα λακκάκι της κουβέντας σου
εκούρνιαζε το έψιλον·

έρωτας βιαστικός,
συρμός ταχύς
προς ένα καλοκαίρι
που το χάσαμε.