Κάποτε είπες
ή σου ζητήθηκε άραγε
να βρεις ποιος είσαι
Διάλεξες τότε
ένα ωραίο γυάλινο βάζο
Θυμάσαι, αυτό που στόλιζε περήφανα το σπίτι
Το έσπασες
Τα κομμάτια του έπεσαν
βροχή επάνω σου
Βροχή παντού
Όπου ακουμπούσες
Στο μαξιλάρι
στην καλοσύνη
στο φαγητό σου
Κράτησες κάποια θρύψαλα δικά του
σφιχτά στα χέρια σου
Τα έμπηξες μέσα σου
Αυτός ο πόνος
λεγόταν αυτογνωσία

Αργότερα
θα ακουμπούσες τρυφερά
το κολλημένο βάζο στο τραπέζι
Θα έβαζες μέσα του ένα λουλούδι
Μια ορτανσία
Και αυτή η κίνηση
ίσως λεγόταν
αγάπη προς τον εαυτό.