Τα λάθη μαζεύτηκαν σε τέλειους σχηματισμούς
έτοιμα να χωθούν στον καταγάλανο ουρανό της οδύνης
από την ανατολή οι ακτίνες της ανησυχίας
σήμαιναν την τελετή έναρξης του αναγκαίου

με ρυθμούς μελαγχολικούς
βουτούσε τα βήματα
στους τάφους της συνήθειας
με ώμους γκρεμισμένους
λαιμό γερμένο
και θώρακα σκορπισμένο
ανέβαινε στα στενά σκαλιά
κάποιου αόρατου χαλασμού

στο πλατύσκαλο τον περίμενε
κι όλας η σκόνη της ακινησίας
αριστερά απλωνόταν ο κάμπος με την εύφορη σιωπή
και δεξιά ο λόφος με τις σφοδρές περιστροφές

κανένα τοπίο δεν ξέρει πώς να συντάξει
τις υποδοχές και τους αποχαιρετισμούς
των λυπημένων ανθρώπων

ένα συμπονετικό όνειρο
άνοιξε τα φτερά του
και ταλαντεύτηκε στην κόχη του ορίζοντα
ραντίζοντας τη μνήμη με σταγόνες θλίψης
μόνο ένα όνειρο τα ξέρει αυτά

-είναι επικίνδυνο
να κοιτάς τα γεγονότα
την στιγμή που σκάνε
στα χέρια σου
σκέφτηκε
κι ανασήκωσε το βλέμμα
πέρα μακριά εκεί που χάνονταν
οι σχηματισμοί των λαθών.