Ανάμεσα στην κατάφαση και στην άρνηση
μελετούσαμε και τα δυο εξ ίσου.
Τόσο το κέρδος
τόσο η ζημία
εξ’ άλλου τα αισθήματα δε μετρούν ανάλογα
το βάρος παμμέγιστο στην ελαφρότερη πλευρά.
Μα πώς είναι δυνατόν απορείς
πώς μπορεί
ένα φύλλο φτωχό μαραμένο
δυο λόγια που ασήμαντα ήταν
να εξουσιάζουν και να κατευθύνουν
και να προσπαθείς μάταια όμως
στο ζυγό ισορροπία να φέρεις
νόμοι βαρύτητος άλλοι λειτουργούν τότε
χαμένες οι ισοσταθμίες
όσο κι αν έχεις μαζί σου τ’ αηδόνια της άνοιξης όλα
κι όλους τους κήπους με ρόδο και γιασεμί έχεις γιομίσει
κι έχεις γιομίσει τις νύχτες και τις αγρύπνιες τραγούδια.
Α! Όλ’ αυτά δε βαραίνουν
ουδ’ όσο χνούδι φτερού
τι θέλουμε λοιπόν τα αισθήματα;
Τα δικά σου αισθήματα εννοώ
εμπόρευμα φθηνό κι επιζήμιο
με ανταλλακτική αξία μηδαμινή
όταν είναι δικά σου
αλλ’ ανυπολόγιστη του άλλου σαν είναι
– Αισθήματα του άλλου;
– Αισθήματα πες τα κι αυτά.