Μέρες του `53
κάθε Κυριακή
ο πατέρας μου μ’ έπαιρνε βόλτα
πάνω στο πράσινο ποδηλατάκι μου
στην έρημη οδό Σταδίου
φυσούσε αεράκι τσουχτερό θυμάμαι
και δώσ’ του τα δυο μου σημαιάκια
να κουνιούνται
και δώσ’ του η μπαταρία
και τα φώτα να δουλεύουν
μεσημέρι για τα καλά επιστρέφαμε
μέσ’ στο παλτό μου εγώ κουκουλωμένος
το μπερεδάκι μου κατέβαινε ως τ’ αφτιά
πάλι μας άνοιγαν το λουκέτο στη στοά
τ’ αφήναμε στο υπόγειο
κι ύστερα σπίτι γρήγορα για φαγητό
μέρες του `53
και δεν ήξερα
δεν μπορούσα να νιώσω
πατρίδα μου
τον πόνο σου
τη δυστυχία και τη μοναξιά σου
την πίκρα των ανθρώπων σου
δεν πρόφταινα να διαβάσω
τρέχοντας βιαστικά πάνω στο πράσινο
ποδηλατάκι.