Ακούω την πόρτα να τρίζει ένα σύρσιμο μακρινό όπως οι φωνές μέσα στα όνειρα η Παναγία στον τοίχο άπλωσε το χέρι της κι άρπαξε την εφημερίδα τη διαβάζει σιωπηλή κάπου κάπου με κοιτάζει τα μάτια της μεγαλώνουν για να μου δείξουν πως με νοιάζονται εμένα τα μάτια μου είναι μικρά και μικραίνουν χειρότερα όταν κοιμάμαι μόνη ίσα που υπάρχουνε για να παραστήσουν το πρωί τον ξυπνημό πιο μέσα μένω ύπνος δειπνώ με τους αποθαμένους που επιστρέφουνε να καμαρώσουν τις προόδους μου στη ζωή και φεύγουν πάντα ευτυχείς γιατί βαστώ ονειροπόλος έτσι που τους φέρνω πίσω παιχνιδιάρηδες στην κάθε ευκαιρία.