Κάθε φορά που τρίζει η σκάλα μας,
«λες να ΄̉ναι αυτοί επιτέλους;» σκέφτομαι,
κι ύστερα φεύγω και με τις ώρες
κατακίτρινα ζωγραφίζω ηλιοτρόπια.

Όμως αύριο ώσπου να ξεχαστώ
στην αίθουσα αναμονής το τρένο
απ’ την Κρακοβία θα περιμένω.

Κι αργά τη νύχτα, όταν ίσως κατεβούν
ωχροί, σφίγγοντας τα δόντια•
«αργήσατε τόσο να μου γράψετε»
θα κάνω δήθεν αδιάφορα.