Τι νύχτα ὡραία! Στὸν ξάστερο τῆς θάλασσας καθρέφτη
ὁ αἰθέρας γέρνει καὶ γελᾷ·
μέσα του ἕν ἄστρο ἀπὸ ψηλὰ
σὰ μαγεμένο πέφτει.

Θωρῶντας ποῦ ἡ γλυκύτατη θαλασσινὴ γαλήνη
μὲ τόση ἀγάπη τὸ καλεῖ,
γιὰ νὰ τῆς δώσῃ ἕνα φιλὶ
τὰ οὐράνια μέρη ἀφίνει.

Πῶς, κόρη, ἀπὸ τ’ ὁλόφωτο δροσάτο περιγιάλι
νὰ τρέξῃς πέρα δὲν ἀργεῖς;
Στάσου! - Δὲ χαίρεσαι τῆς γῆς
καὶ τ’ οὐρανοῦ τὰ κάλλη;

Μὴ τοῦ βοσκοῦ τὸ λάλημα σ’ ἔχει βαθυὰ καλέσει
στὸν ἔρμο λόγγο μοναχή;
Ἄ! ἡ μαγεμένη σου ψυχὴ
σὰν ἄστρο ἐκεῖ θὰ πέσῃ.