Λύσε τα μαύρα σου μαλλιά
κι άσε το πράσινο ν’ αστράφτει
των δυο ματιών σου, τη θωριά
της γύμνιας ντύσου που με σκάφτει·

δείξε τα δόντια σου, Ομορφιά,
και μπήξε τα και γέψου το αίμα,
βγάλε τα νύχια τα γαμψά
και αφέσου στο δικό μου βλέμμα·

στάσου αντίκρυ μου ορθή,
πανέτοιμη για κάθε πάλη
και αυτάρεσκη, δεσποτική,

τίναξε πίσω το κεφάλι.
Σπεύσε, Ομορφιά. Τι περιμένεις.
Λάβε την όψη της Λεαίνης.