Ρωτάς πώς χτίζεται η αγάπη; Με γκρεμίσματα.
*
Ν’ αφαιρείσαι, να μοιράζεσαι, να κόβεσαι σε χίλια κομμάτια.
Αυτό λέγεται πρόσθεση, άνθρωπε.
*
Φυσώ, ξεφυσώ.
Μαύρα, νεκρά του κλαδιού σάπια φύλλα.
Σκορπάνε οι σκέψεις.
Φυσώ, ξεφυσώ, τ’ όνομά σου; Συγχώρεση.
*
Κοίτα μονάχα το «ησύχασα» να μη σημαίνει «σάπισα» αλλά «άνθισα».
Αλλιώς να μη σωπαίνεις.
*
Ανελέητο το ύψος την ώρα της πτώσης.
Εκστατικό την ώρα της ψυχής.
*
Πέντε λίτρα σύννεφα τα σωθικά μου.
Σα νοιάζομαι, βρέχει.
*
Πόσο κοντά το πουθενά;
Μισή πιθαμή αν δε νιώθεις την καρδιά σου.
*
Στα πόσα «πρέπει» πουλάς τον έρωτα;
Στα πόσα «γιατί» τον αγοράζεις;
*
Τόσα θεριά, τόσα δαιμόνια. Ο ήχος της καρδιάς μου σε στοιχειώνει;
*
Όλοι εσείς οι ρομαντικοί της πανσελήνου,
στ’ αντίο φαίνονται τα δόντια του λύκου,
στο πάντα μαζί ακόμα κουτάβι.
*
Πάντοτε η καρδιά φωνάζει περισσεύω.
Θε μου, πώς την εχώρεσες σε τόση λίγη σάρκα;