Ἀγαπᾶτε κοριτσάκια,
πλουμισμένα περδικάκια,
ἀγαπᾶτε τὸν καϋμένο,
τὸν κοντὸ τὸν ζαρωμένο.

Σεῖς μὲ `κάματε νὰ μείνω
ζαρωμένος, καὶ νὰ γείνω,
ἄχ! καταδικό σας θῦμα,
ποῦ νὰ ἔχετε τὸ κρῖμα.

Ἂν τὰ ἄλογα `ποῦ ἔχουν
τέτοιο σῶμα, δὲν ἀντέχουν
‘στὸ ῥακὶ, ἀλλὰ ζαρόνουν
σὰν τὸ πιοῦν, δὲν μεγαλόνουν,

Πῶς ἐγὼ νὰ μὴ ζαρώσω,
πῶς ὁ μαῦρος νὰ `ψηλώσω,
ἀφοῦ τόσα χρόνια τόρα
τὰ κορίτσα κάθε ὥρα,

Τόσα ὀρεχτικὰ μοῦ δείχνουν,
ποῦ φωτιὰ `στὸ σῶμα ῥίχνουν,
ποῦ ζαρόνουν, ποῦ κονταίνουν,
ποῦ πληγόνουν, ποῦ μαραίνουν;

Πῶς! τῆς Χλόης τὰ `ματάκια,
τὰ μαλλάκια, τὰ χεράκια,
τὰ κατάλευκα `δοντάκια,
τᾶ μικρά της ποδαράκια!

Τὰ τσακίσματα τῆς ἄλλης,
τῆς μικρούλας, τῆς μεγάλης,
τὸ λεμάκι, τὴν ἐλῄτσα,
τὰ αὐτάκια, τὴν μητίτσα!

Τῆς Ξανθῆς τὸ σαγωνάκι,
τὸ μικρὸ τὸ λακκουβάκι,
ποῦ τ’ ἀφράτο μαγουλάκι
κάνει, σὰν γελᾷ `λιγάκι,

Τῆς Εὐμόλπης τὰ χειλάκια,
τὰ ῥοδάτα μαγουλάκια,
κἄθε νέος π’ ἀνταμώσῃ
θὰ `μπορέσῃ νὰ ψηλώσῃ;

Φθάνει μὴ μὲ τυραννᾶτε
κοριτσάκια, ἀγαπᾶτε
τὸ κατάδικό σας θῦμα,
νὰ συχωρεθῇ τὸ κρῖμα!