Στον πηλό το στόμα μου ακόμη και σε ονόμαζε
ρόδινο νεογνό στικτή πρώτη δροσιά
κι από τότε σου `πλαθε βαθιά στα χαράματα
τη γραμμή των χειλιών και τον καπνό της κόμης
την άρθρωση σου `δινε και το λάμδα το έψιλον
την αέρινη άσφαλτη περπατηξιά.

Κι απ’ την ίδια εκείνη στιγμή μου μέσα ανοίγοντας
άγνωστη φυλακή φαιά και άσπρα πουλιά
στον αιθέρα ερίζοντας ανέβηκαν κι ένιωσα
πως για σένα τα αίματα για σένα τα δάκρυα
στους αιώνες το πάλεμα το φριχτό και το υπέροχο
η σαγήνη για σένα και η ομορφιά.

Στα πνευστά των δεντρων και κρούοντας ο πυρρίχιος
δόρατα και σπαθιά να λες άκουσα Εσύ
μυστικά προστάγματα και παρθενοβίωτα
με την έκλαμψη πράσινων αστέρων λόγια
και πάνω απ’ την άβυσσο αιωρούμενη γνώρισα
ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ!