Γύρισα τα μάτια δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Και κοιτώντας έξω καταχιονισμένα
τα δέντρα των κοιλάδων
Αδελφοί μου, είπα ως κι αυτά μια μέρα
κι αυτά θα τ’ ατιμάσουν
Προσωπιδοφόροι μες στον άλλον αιώνα
τις θηλιές ετοιμάζουν

Δάγκωσα τη μέρα και δεν έσταξε ούτε
σταγόνα πράσινο αίμα
Φώναξα στις πύλες κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων
Μες στης γης το κέντρο φάνηκε ο πυρήνας
που όλο σκοτεινιάζει
Κι η αχτίδα του ήλιου γίνηκεν, ιδέστε
ο μίτος του Θανάτου!

Ω πικρές γυναίκες με το μαύρο ρούχο
παρθένες και μητέρες
Που σιμά στη βρύση δίνατε να πιούνε
στ’ αηδόνια των αγγέλων
Έλαχε να δώσει και σε σας ο Χάρος
τη φούχτα του γεμάτη
Μες απ’ τα πηγάδια τις κραυγές τραβάτε
αδικοσκοτωμένων

τόσο δεν αγγίζουν η φωτιά με το άχτι
που πένεται ο λαός μου
Του Θεού το στάρι τα ψηλά καμιόνια
το φόρτωσαν και πάει
Μες στην έρμη κι άδεια πολιτεία μένει
το χέρι που μοναχά
Με μπογιά θα γράψει στους μεγάλους τοίχους
ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Φύσηξεν η νύχτα σβήσανε σπίτια
κι είναι αργά στην ψυχή μου
Δεν ακούει κανένας όπου κι αν χτυπήσω
η μνήμη με σκοτώνει
Αδελφοί μου, λέει μαύρες ώρες φτάνουν
ο καιρός θα δείξει
Των ανθρώπων έχουν οι χαρές μιάνει
τα σπλάχνα των τεράτων

Γύρισα τα μάτια δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Φώναξα στις πύλες κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων
Μες στης γης το κέντρο φάνηκε ο πυρήνας
που όλο σκοτεινιάζει
Κι η αχτίδα του ήλιου γίνηκεν, ιδέστε
ο μίτος του Θανάτου!