Έκθετη
Στης νύχτας τη βάρκα
Μ΄έσερναν
Τα νερά προς μια στεριά.
Στα σύννεφα ακούμπησα να φυλαχτώ απ΄τη βροχή,
Σε αμμόλοφους απ΄την οργή του αέρα΄
Δεν βρήκα απάγκιο πουθενά -
Μόνο στα θαύματα.
Τράφηκα με του πάθους τους αγίνωτους καρπούς
Και ήπια απ΄το νερό που φέρνει δίψα.
Ξένη, βουβή μπροστά σε τόπους κλειστούς,
Κρύωνα αυτά τα μαύρα χρόνια.
Πατρίδα μου είπα την αγάπη.