Τα χέρια των ανθρώπων
άλλοτε τρυφερά, σαν μάνας χάδι
που ακουμπά στο μάγουλό σου.

Ποιητών, που με το κάρβουνο
στέκουν στο χέρι,
αλίμονο! Χέρι τρυφερό
που μόνο από ποίημα ξέρει.

Χέρια γέρικα, σημαδευτή καν
γλυκά από το χρόνο
παράπονο,
που `φτασαν αυτά να κάνουν μόνο.

Χέρια που πληγιάζουν δέρμα,
χέρια που βάφτηκαν ολότελα στο αίμα.
Παρατηρείτε τα χέρια των ανθρώπων.
Η ουσία είναι εκεί!
Άλλοτε γεννούν κι άλλοτε κάνουν κρότο.