Εἶναι μέρα χαρμόσυνη τούτη·
ἐγεννήθη τοῦ κόσμου τὸ φῶς.
Χαίρετ’ ὅποιος μεγάλα ἔχει πλούτη,
τραγουδάει καὶ χορεύει ὁ φτωχός.

Τὰ παιδιὰ μὲ ἀνυπόμονους κρότους
τὴν καινούρια ζητοῦν φορεσιά,
ποὖχαν φτάσει νὰ ἰδοῦν στ’ ὄνειρό τους,
ποὖχε ἡ μάνα ἑτοιμάσει γι’ αὐτά.

Χαίροντ’ ὅλοι – τὸ βλέπω – ἀλλ’ ἐσβήστη
ἀπὸ κρύα παγωμένη πνοὴ
σταὶς ψυχαὶς τῶν ἀνθρώπων ἡ Πίστη,
κ’ εἶναι τώρα ἡ χαρά τους τυφλή.

Στὰ σκοτάδια τοῦ κόσμου μία μέρα
πάλι ἐκείνη σὰν τ’ ἄστρο ἂς φανῇ,
ποῦ τοὺς Μάγους ὡδήγησε πέρα
νὰ λατρέψουν τὸ οὐράνιο παιδί.