Τι φρίκη!
Όλοι τους άσχημοι, άξεστοι, άθλιοι, υποκείμενα... άνθρωποι!
Φριχτοί άνθρωποι.
Πώς μπορούν και βιώνουν αυτή τη μιζέρια της ύπαρξης τους;...
Ένα κήτος στο μπαρ
—αδιαφορώντας που ο κώλος της έχει βγει έξω—
διευκολύνει τους εμετούς.
Μια άλλη χαζογκόμενα με αποχαυνωμένο ύφος
δέχεται παθητικά την ανία της.
Ένας άλλος με ανοιχτό το στόμα προς την οροφή,
κάνει πως κοιμάται
ενώ κάποιος άλλος συμπληρώνει την ασχήμια του χώρου επιδεικτικά
με την γαμψή του μύτη και το πλακέ κεφάλι!
Ένα πράγμα που ήρθε και κάθισε δίπλα μου
—σαν με ειδικές ανάγκες—
πεθαίνει χωρίς να το έχει καταλάβει.
Κάποιος με χαρακτηριστική σκατόφατσα και στολή
περιφέρεται με όλη τη φασιστική έκφραση της "εξουσίας"
χαραγμένη με ρυτίδες πάνω του.
Κάποιος άλλος—καμαρότος μάλλον—σαν σπιούνος τζιτζιφιόγκος
με σουφρωμένα χείλη και ύφος τσατσάς,
περνάει από δίπλα να ελέγξει... τι;
Εγκληματικές ενέργειες η ύπαρξη τους.
Αηδιασμένος απ’ όλα,
προσπαθώ να αγνοήσω την αποκρουστική πραγματικότητα
που εξελίσσεται γύρω μου.
Διαβάζω το Mexico city blues του Jack Kerouak
και πίνω μπύρα καπνίζοντας.
Δεν αντέχω ούτε τον εαυτό μου εκεί μέσα
και όλοι "συνεπιβάτες"
με διαφορετικό όμως προορισμό.
Δεν είμαι εγώ συνοδοιπόρος τους!
Δεν ξέρω πώς βρέθηκαν όλοι αυτοί γύρω μου...
Τραβάω τη δικιά μου διαδρομή και ακολουθώ τη ζωή μου
Σε λίγο σβήνουν όλα γύρω
και πάω να συναντήσω τον εαυτό μου.
Η μοναξιά είναι ευλογία
αποστασιοποίηση απ’ όλα αυτά.
Ταξιδεύω το δικό μου ταξίδι.
Καβαλάω ένα άτι
και ο αφρός από τον καλπασμό
σπάει το μαύρο της νύχτας
σημαδεύοντας την πορεία μας
να βρίσκουν δρόμο τα δελφίνια.
Χαράζω την πορεία μου
μόνος
μοναχικός
μακριά απ’ όλους!
Τα καταφέρνω!
Έπειτα ανοίγω την πόρτα
και βγαίνω στην πλώρη να πάρω αέρα
κρατώντας αυτό το τετράδιο
και γράφοντας αυτές τις λέξεις.
Λύτρωση!
Κι έπειτα μέσα ξανά
"Μια μπύρα ακόμη παρακαλώ.
ποτήρι. Μεγάλο!"
κάνω φίλο τον μονόφθαλμο πειρατή
και τραβάμε μαζί κουπί με ένα μπουκάλι ρούμι
θα λεηλατήσουμε τη ζωή και θα βουτήξουμε όλα τα λάφυρα της!
Πάμε λοιπόν...
"εεε..ωπ!"