Τι χαρά! οἱ πρέσβεις ὅλοι
πᾶνε πάλι μὲς στὴν Πόλι,
νὰ εἰποῦν γιὰ μᾶς καλά,
καὶ τοῦ φίλου μας Χαμίτη
χαμηλώσουνε τὴ μύτη,
ὅπου στέκεται ψηλά.

Πᾶνε πιὰ τὰ παραμύθια...
εἰς τὸ ζήτημα ἀλήθεια
ξεπροβάλλει φωτεινή·
κι’ ἕνα τέλος θὰ μᾶς φέρῃ,
ἢ τὰ Γιάννινα στὸ χέρι,
ἢ ἀντάρα καὶ φωνή.

Τώρα πιὰ δὲ θὰ σταθοῦμε,
ἀλλ’ εὐθὺς θ’ ἀνταμωθοῦμε
στὴν ὡραία Λεπενοῦ,
καὶ μὲ μαῦρες φλόγες ὅλο
θὰ μαυρίσωμε τὸν θόλο
τοῦ γαλάζιου τ’ οὐρανοῦ.

Κάθε γῆ μας θὰ μουγγρίσῃ,
κι’ ἄνω κάτω θὰ γυρίσῃ
τοῦ Σουλτάνου σας ὁ νοῦς,
σὰν κυττάξῃ μὲ παράτα
ἀναρίθμητα φουσᾶτα
κουνουπιῶν τῆς Λεπενοῦς.