Ένα σύννεφο-χωνί
αλλά τίποτε να μεταγγίσει.
Ο φράχτης-ακορντεόν
δεν έχει παρά να παίξει σκόνη.
Δαχτυλιές νοσταλγίας το κουδούνι της πόρτας.
Και το ραδιόφωνο να αντικαθιστά τα θεία.

Το ποίημα που έγραψα νωρίτερα,
η μόνη μου ακαταστασία σήμερα.
Η ποίηση είναι ο τρόπος να προσποιούμαι ότι είμαι
μια ψυχή που καταφέρνει πολύ περισσότερα απ’ ό,τι εγώ.
Κάποτε ερωτεύτηκα, όμως ευτυχώς
είχα αλεξίπτωτο για την πτώση.

Ο αινιγματικός πρόλογος της ζωής μου
βρήκε νόημα με το πρώτο τσίμπημα
θλίψης περί τού εαυτού μου. Κατόπιν
η ζωή δεν ήταν μόνο όνομα αλλά ζωή,
ανυπαρξία με πλάγια γράμματα.