Τη νύχτα η πορτοκαλιά σου κόμη εφώτιζε
τον γέρικο πύργο τ’ ουρανού
ψηλά ίσαμε γύρω απ’ τον πλανήτη Κρόνο
με ρούμι οι άγγελοι μεθυσμένοι
στέγνωναν εκεί τα μάλλινα φτερά τους
που `χανε μουλιάσει μες στην πρώιμη δροσιά
κι όμως μιαν εσπέρα η διαύγεια μαράθηκε
η ξανθοκόκκινη και ηλεκτρική κοτσίδα σου
σαν μετεωρίτης εξαχνώθηκε
μες στο πορσελάνινο κεφάλι σου
ενώ κάτι κάτω από τα ωχρά σου στήθη
ένα κομμάτι μολύβι είχε τινάξει
την καρδιά σου.