Αιώνες που αρχίζει το τραγούδι

η σελήνη, στον ασβέστη της μάντρας,

το στήθος σου πυργώνει

ανδαλουσιανή αλατόπετρα,



σε όσους στέγνωναν κοιτώνες,

η λεβάντα, το θυμάρι, τα άγρια άνθη

του φασκόμηλου,

απ’ τις ομόκεντρες

αντηλιές μας στη νήσο Σύμη.



Συμφωνήσανε το φως,

συμφώνησαν το αλάτι,

συμφώνησαν το φεγγάρι,

να κατηφορίζει στις μηλιές,

να κρύβεται στο φύλλωμα

να γίνεται ώριμος καρπός.



Συμφωνήσανε να ορίσουν τους καραβομαραγκούς

για να πετσώσουν το σκαρί της κιβωτού.



Να στέψουν συμφώνησαν

τον πλοίαρχο, τους ναύτες και το πλήρωμα

του νέου κατακλυσμού.



Οι μοίρες μας, αλίμονο

τα συμφωνήσανε πολλά.



Εμείς όμως

δίχως υπογραφές

χωρίς συμβόλαια και συμβολαιογράφους,



ν'αγαπηθούμε πέπρωται.