Ω, της γλυκιάς ζωής σου ο στοχασμός
Μ’ έφερε σε αναπάντεχη ειρήνη
Της γλυκιάς ζωής σου το αβρό φέρσιμο
Ο τόνος η ευδία ο κελαηδισμός

Μένω μαζί σου και δεν μας χωρίζει
Παρά το χαμόγελο των λεμονανθών
Ο χρόνος πατάει στη βρύση μας πάνω
Στη βρύση που άλλοτε εγέμιζε κλάμα

Κι απλώνεται ο κάμπος του ονείρου
Τα χέρια σου απλώνουνε μάγια στην ερημιά
Σ’ ένα τιτίβισμα ανοίγει τα μάτια του ο κόσμος
Σαν από θαύμα με πλήθος φωνές επιστρέφουν οι φίλοι

Κι αφηγούνται ό,τι είδαν.