Πέρασε χθες από εδώ καταιγίδα
Άφησε ανθρώπινη μοναξιά.
Τα ίχνη τα `πιε ο ποταμός. Οι μάρτυρες;
Βρήκαν το ριζικό τους.
Κάποιους φύτεψε φύκια στον βυθό
άλλους τούς πήγε ως τον γιαλό,
χόρτασε η άμμος.

Ο Ήλιος συνένοχος, σήμερα, λάμπει.
Φόρτωσε τα λάθη στα πάθη του φεγγαριού.

Ζέστη πηχτή, καμιά συμπόνια, χαύνωση
μέρα παρούσα μες στην απουσία της.

Μόνο τα πουλιά υπάρχουν πάντα
λοξά πετάγματα σε γκρίζο και δένδρα,
εικόνες και κελαηδίσματα, αθάνατα
για ν’ απαντούν στην κλειδωμένη γλώσσα
πού πάνε οι αγάπες μας.

Ένα γαρίφαλο είχα, τελευταίο φίλο.

Το κοιτούσα στον πηγαιμό του.
Τσακισμένη γραμμή, ανθός στον βούρκο
που ακόμα κι εγώ σε λίγο δε θα θυμάμαι
πόσα πολλά πρωινά τον είδα
αρχή και τέλος της διαδρομής
άρωμα δίπλα στο σκαλοπάτι μου
διασπώντας τον κύκλο του χώματος.

Ο θάνατος ζει όσο κρατάνε οι μνήμες.
Τις κοιτάζω που έρχονται.

Παράμερα στέκουν, ορφανές και ξένες
μες στα παλιά που απλωμένα στεγνώνουν στα σχοινιά τους
πόθοι, νομίσματα, σεντόνια, συμφορές.

Πίστεψα έφυγαν οριστικά,
Σαλώμη πόλη με ξεγέλασε, τα πέπλα έγδυσε,
κέρδισε δυο λεπίδες πορφύρα και μιαν άβυσσο,
στρόβιλος πέφτει επάνω στο σινί, ήδη γυμνή,
δαγκώνει, λιώνει, καίγεται,
με παίρνει, μ’ έχει
διαμελισμένο έρωτα, άψυχη σάρκα
κι ολοδικό της ρίγος τα νεκρά φιλιά μου.