Μία μέρα εἰς τὸν κῆπο μπῆκα τὸ βασιλικὸ,
Καὶ ἠθέλησα ὀλίγο μὲ τὴν φύσιν νὰ ρεμβάσω.
Εἶχα πόνο καρδιακὸ,
Κι’ ἤθελα νὰ τὸν περάσω.

Εἰς τοὺς ρεμβασμοὺς μ’ ἐφάνη πῶς ὁ κῆπος εἶν’ δικός μου!
− Ἔτσ’ ὁ ποιητὴς πολλάκις γίνεται καὶ βασιλιᾶς! −
Νά! κι’ ἀντίκρυσα ἐμπρός μου,
Ἄνθος τῆς τριανταφυλλιᾶς!

Κ’ εἶπα: τἄνθη πρέπει μόνον νὰ κοσμοῦν τὴν παρθενιὰ
Καὶ ἐσκέφθηκα, τὸ ρόδον τὸ ἑσπέρας νὰ δωρήσω,
Στῆς καρδούλας μου τὴ νειὰ,
Καὶ μ’ αὐτὸ νὰ τὴν φιλήσω.

Μόλις τὄκοψα γροικάω ἕνα φοβερὸ σκαμπίλι,
− Χωρὶς ἄλλο ἀπὸ χέρι θἄτανε βασιλικό! −
Πίφ! ὁ οὐρανὸς σφονδύλι!
Πάφ! Τι μπάτσος! τι κακό!

Στὴν βασίλισσά μου τὦπα, καὶ γελῶντας μὲ φιλεῖ.
− Ἐννοεῖτε δά· τὸ πῆρα τὸ τραντάφυλλο μαζύ μου! −
Ἄχ μ’ ἐκόστιζε πολύ!
Πρῶτο μπάτσο στὴ ζωή μου!..