Τις βραδιές που ο Θωμάς ο Πολύχρονος, ο Μπαζιάνας
και οι άλλοι κανταδόροι,
στόλιζαν τις κιθάρες τους, πολύχρωμες κορδέλες,
εκείνος
τραγουδούσε, κατεβαίνοντας με τις αρβύλες τα καλντερίμια,
σαν νά ’ τανε μουλάρι, τράκα-τρουκ, "αρχιφασίστεεες",
το φεγγάρι
φτερνίζονταν άηχα, "και κεφαλαιοκρατία",
αυτό το τελευταίο
το πρόφερε "κεφαλιοκρατιάαα",
ύστερα πήγαινε στο χειμωνιάτικο, με τη γάτα,
τον Πόπο,
μετρούσαν τις λίρες που είχαν στο εικόνισμα,
η μάνα μου, στον εμφύλιο, τους παρακολουθούσε,
απ'την κλειδαρότρυπα,
εγώ τον γνώρισα πολύ αργότερα.
να γυρίζει στα δάχτυλα
χαρτονομίσματα, μικροπωλητής σάπιων φιρικιών
στις λαϊκές, Κόρο τον φώναζαν, από εκείνο το
μακρόσυρτο "κεφαλαιοκρατίααα"του εμφυλίου,
αρβύλες καστανιέτες
και κορόνες,
κι έπειτα, ξαφνικά, έσβησε πάνω στον πάγκο,
"γιατί
δεν τον άφηνε ο Θεούλης", μου έλεγε τον καημό του
ο Νίκος
ο γιος του, ογδόντα χρόνων έφυγε ο Κόρος, "ας τον άφηνε
να μετράει και να τραγουδάει, τί το κακό έκανε;".