Ἐλπίδα μέσα μας
θὰ ἰδῇς νὰ γύρῃ,
σὰν τ’ ἀλαφρόνερο
δροσιστικιά,
ὁποῦ συχνότατα
στὸ μοναστῆρι
μᾶς γλυκοπότισε
τὰ σωθικά.

Πόθοι ἀνεξάκουστοι!
Μᾶς ἀγναντεύεις,
καὶ μένεις ἥσυχα
στοὺς οὐρανούς·
ἐδῶ σὲ κράζομε,
καὶ δὲ σαλεύεις,
μ’ ὅλο ποῦ χαίρεσαι
νὰ μᾶς ἀκοῦς.

Τῆς γῆς τὸ κάλεσμα
ψηλὰ σὲ βρίσκει,
ὅπου ἀναρίθμητοι
μεγάλοι ζοῦν·
ὅπου οἱ Κανάρηδες
κ’ οἱ Καραΐσκοι,
μὲ σέβας ἄφωνο,
σὲ τριγυρνοῦν.

Δεήσου, ἀθάνατε,
θερμὰ δεήσου
γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας
τὴν ἀκριβή·
ἀς κάμῃ ἡ δύναμη
τῆς προσευχῆς σου
μέραις καλήτεραις
ἡ ἀθλία νὰ ἰδῇ!

Μεῖνε στὸν κόσμο σου!
Δὲ στέργει ὁ Χάρος
ν’ ἀφήσῃ ἐλεύθερη
κἀμμία ψυχή·
μεῖνε! –στὰ στήθια μας
νὰ δώσῃ θάρρος.
Φτάνει τὸ μάρμαρο
ποῦ ἐστήθη ἐκεῖ!