Ακολουθούσα τα χαραγμένα μονοπάτια
η Σφίγγα γελούσε και τρανταζόταν η άμμος
ο αδιάφορος γεννήτορας ξεψυχούσε μες στο αίμα του
η μητέρα τις νύχτες κοιμόταν στο κρεβάτι μου
και κάναμε ανίερα παιδιά
περπατούσα
με δύο, με ένα, με τρία,
με χίλια πόδια
γονατιστός, όρθιος, σκυφτός.
Δεν είχα πόλη, ούτε γένος
τα σπίτια που έχτιζα γκρεμίζονταν
οι πάπυροι που αντέγραφα καίγονταν στις βιβλιοθήκες.
Μόνο η αγάπη μου είπες κάποτε στο τρένο.
Μόνο αυτή δικαιολογεί αυτό το τραγικό αστείο.
Το αλάτι συσσσωρευόταν πάνω μου,
σιγά σιγά γινόμουνα μια στήλη.
Η αγάπη φώναξες και μέσα από τον χρόνο
τα σκονισμένα τζάμια, τα τοπία αιώνες αστραπή
μου έτεινες το χέρι σου.
Και έλυσες το αίνιγμα.