Κάποτε μου εμφανίσθηκε μια νύμφη …

… ήταν απ’ τον ήλιο πιο λευκή
Και φορούσε ένα λευκό φουστάνι
Και μια πλεξούδα ανέμων έπεφτε στα στήθη της.
Οι κόρφοι της φύλαγαν ένα μυστικό …
Ορφανή από γλώσσα
η μάνα της, της άφηκε χρησμό:
«να `σαι διάφανη λευκή
κομμένη από τυφλής μαντίλι
έτσι που να μην ξεχωρίζεις τους καιρούς
και τη γλώσσα τους να μιλάς με άκρατη ευφράδεια
κάθε που η ψυχή του κόσμου ζητά διερμηνέα.»
Την ομορφιά μου αντάλλαξα για ένα καρβέλι στίχους
Την ψυχή μου πούλησα στην Ποίηση.
Πιστεύω εις μίαν θεάν ερώτων παντοκράτειρα
ποιητήν ουρανών μα πεσμένην κατά γης
μουσών τε πάντων και νεράιδων.
Και εις μίαν ωκεάνιον ψυχήν, την αντεράστρια της θεάς την αειθαλήν
την εκ του έρωτος γονιμοποιηθείσα προ πάντων των θαυμάτων.
Ως εκ χάους, συνειδέναι αληθινόν εκ λήθης λιθίνου
κερασθέντα και ονομασθέντα άσπιλον ως εξ αυτής.
Εις μίαν αγείαν, καθολικήν και συμπαντικήν αλήθειαν.
Ομολογώ εν νύμφης άρπισμα γονίδιο ξωθιών.
Προσδοκώ ανάταση φτερών και ζωήν πέραν του νομικού κανόνος.