Ένα παιδί, περίπου σαν τη Δάφνη,

στο δυο φτεράκια του είχε «Θέλω τον πατέρα μου».

Αλλο παιδί κουτσαίνοντας ή σκουντουφλώντας

σε σκαλοπάτι - μάλλον σε λακκούβα –

στη φτέρνα του πατέρα του καλύτερα.

Γυναίκες ήρθανε γι’ ανταλλαγή δακρύων·

στο μέτωπό τους ίδρωτας σε κόμπους.

Ο ουλαμός, ας πούμε την ομάδα,

έφτασε το πρωί από την Ελλάδα

μαζί με πόλεις ξακουστές από τον πέμπτο

αιώνα στο νησί για μια πορεία

εφτά χιλιάδων χρόνων τετρακόσιων

μέτρων χωρίς εμπόδια - προηγείτο

αμάξι των Σωμάτων Ασφαλείας.

Σαν ξόδιν έμοιαζε, σαν λογική της μοναξιάς,

εικόνα του Λουΐτζι Πιραντέλο,

που ζήτησε να είναι στην κηδεία του

μονάχα τ’ άλογο, ο αμαξάς και αυτός.

Ας πούμε πως κι εμείς «παραβρεθήκαμε»

στο πεζοδρόμιο την ώρα που περνούσαν.

Εγώ, η αλήθεια συγκινήθηκα, πλην όμως

ο πλαϊνός μου κύριος χασκογέλασε.

Αμήχανα κι ο τρίτος κοντοστάθηκε-

η περιέργεια λίγη, τι να κάνεις

μια τέτοια φτωχική πορεία…

Χάσαμε τον καιρό και τα λεπτά μας.

Καλύτερα λοιπόν που δεν επήγα.

Ποτέ η διαίσθησίς μου δε με πρόδωσε.