Ὁ Ἕρως, ἀφοῦ ἔφαγε
ὅλα τὰ χρήματά του,
- γιατ’ εἶναι ἄσωτο παιδί -
ἐπερπατοῦσ’ ἕνα πρωΐ
καὶ ἔκλαιε, γιατὶ ψωμὶ
ζητοῦσαν τ’ ἄντερά του.

Ὅλοι τοῦ λέγουν δούλεψε
νὰ φάγῃς, καὶ τὸ σπρώχνουν,
τέχνη δὲν `γνώριζε κἀμμιά,
ὁ Ἕρως εἶναι γιὰ δουλειά;
ἐγὼ τὸ ἐλυπήθηκα,
ἕνα φτωχὸ νὰ διώχνουν!!

Μὴ κλαῖς τοῦ λέγω ἄμοιρο,
ἐγὼ δὲν θὰ σ’ ἀφήσω,
ἀπὸ τὴν πεῖνα νὰ χαθῇς,
ἔλα `στὸ σπίτι μου εὐθὺς,
τὸ `πῆρα καὶ ἐπάσχισα
νὰ τὸ εὐχαριστήσω!

Πολὺς ἐπέρασε καιρός,
αὐτὸ δὲν τὸ κουνοῦσε,
τὸ ἔδιωχνα, δὲν ἐφευγε,
ἐχόρευε, ἐπήδαγε,
δὲν μ’ ἄφινε νὰ ἐργασθῶ,
χτυποῦσε, τραγουδοῦσε!

Τότε ἐμετανόησα
τὴν ὥρα ποῦ τὸ `πῆρα,
κολάζεται κἀνείς, ἀλλὰ
παιδιὰ ὡσὰν αὐτὸ τρελλά,
‘στὸ σπίτι σας νὰ ἔχετε,
νὰ μὴ τὸ δώσ’ ἡ μοῖρα!

Μιὰ Κυργιακὴ, μιὰ ὤμορφη,
μιὰ τοῦ Θεοῦ ἡμέρα,
ἐδιάβαζα Γραμματική,
γιὰ νὰ ἰδῶ μιὰ γενικὴ,
ἄν ἤθελε `στὴ λήγουσα
τὸν τόνο, ἢ πιὸ πέρα.

Ἀκόμη δὲν τελείωσα
τὸ «χλούνων ἐτησίων»
κι’ ὁ Ἔρως φεύγει `στὴ στιγμή,
δὲν στρέφει `πίσω του νὰ `δῇ,
ὦ ἀντιφάρμακον λαμπρό,
πολύτιμο βιβλίον!!

Αὐτὸ θὰ ἔχουν χαϊμαλί,
ὡς φαίνετ', οἱ δάσκαλοι,
κι’ ὁ Ἔρως φεύγει ἀπ’ αὐτούς,
φοβᾶται τοὺς σχολαστικούς,
ποὔχουν γεμάτο συμβουλαίς,
ὅλο τους τὸ κεφάλι!

Ἀκούσατ’ ἀπ’ τοὺς στίχους μου,
ὦ φίλοι, τὶ θὰ ἔβγῃ,
ὅσαις φοραὶς βαργιέσθε πιά,
τοῦ Ἔρωτα τὴν συντροφιά,
‘στὸ χέρι τὴ γραμματική,
κ’ εὐθὺς ὁ Ἔρως φεύγει!!