Άνοιξε το παράθυρο
στην απέναντι ανησυχία
είδε κουλουριασμένο ένα θαύμα...
να γλείφει τις πληγές του
το τύλιξε με τη ζεστή ζακέτα μιας ευχής
και το άφησε να το κατασπαράξει ο καιρός

μπήκε στο μεγάλο δωμάτιο με τις αιώνιες περιπλανήσεις
άδειασε τα τασάκια με τ’ αποτσίγαρα των υποσχέσεων
στη χαρτόκουτα με τη βέβαιη αυταπάρνηση
και στάθηκε με την πλάτη στηριγμένη
στην στρογγυλή κολόνα του καθήκοντος

παρέλασαν τα δευτερόλεπτα
πίσω από τις γρίλιες της σιωπής
τ’ αμαρτήματα πάνω στο μπράτσο της ανάμνησης
και τα ερωτήματα στο γυαλιστερό στέρνο
με τις λιωμένες αποφάσεις

η ζωή είναι σαν το πουλί με τις τεράστιες φτερούγες
κλεισμένο στο δωμάτιο των περιπλανήσεων
χωρίς καμιά πιθανότητα
ν’ απλώσει τα φτερά του
στη δύναμη του ανέμου.