Ένα δέντρο από σκόνη ψηλώνει
Ένα δάσος από σκόνη παντού στο δρόμο μας
Κι αλλοίμονο! αυτό το χέρι από σκόνη δεν έχει αφή!

Γύρω μας πύργοι της λήθης ανεβαίνουν
Πύργοι που προς τα μέσα γκρεμίζονται
Όμως ακόμη φέγγει απ’ το πορτοκαλένιο σου φως!
Ένα πουλί από σκόνη ξεπετιέται

Το μύθο της αγάπης μας λαξεύω πάνω σε πυρόλιθο
Σε μια έρημο καταχωνιάζω το χρυσάφι των ονείρων μας
Το δάσος από σκόνη θά `ναι πάντα σκοτεινό
Αλλοίμονο! δεν έχει αφή αυτό το ρόδο από σκόνη!