Στὸ κεντισμένο χαῖρε σου,
ἀντὶς νὰ γονατίσω,
μ’ ἀσέβεια θὰ πατήσω
τ’ ἀνάξιο πόδι ἐγώ;

Ἐκεῖ ποῦ τοῦτο ἀσάλευτο
στὸμ ἴδιο τόπο μένει,
μιὰ ἰδέα χαριτωμένη
γελάει στὸ λογισμό·

καί, δίχως πλέον ὁ φόβος μου
ναὔρῃ ἐκεῖ μέσα χώρα,
τῆς Ἄνοιξης τὰ δῶρα
πατιῶνται, λέω, καὶ αὐτά.

Ἂς κρύβῃ, ναί, τὰ πεύκια της
τώρα ὅσο θέλει ἐκείνη·
τ’ ὡραῖο σου πεῦκι χύνει
τερπνότερη εὐωδιά.