"...Στην τσέπη του αυτόχειρα Σεργκέι Γιεσένιν
βρέθηκε ποίημα γραμμένο με το αίμα του"
(Βιογραφικό λεξικό)
αποκλεισμένος στο χιονισμένο Λένινγκραντ
μελάνι καθαρό δεν έβρισκε ο Γιεσένιν.
Μες στη φωτιά του εμφυλίου τι σόι μελάνι άραγε του προμήθευαν;
Μήπως παχύρρευστο, κολλώδες που έπηζε γρήγορα μέσα στην πέννα;
Μα είχε πέννα ο Γιεσένιν
ή έγραφε με τα παλιά μολύβια των μουζίκων
χνωτίζοντας κάθε τόσο τη στομωμένη άκρη τους
μέχρι να σπάσει, να κοπεί
κι όλα τα γράμματα έξω απ’ τους στίχους να σκορπίσουν;
Ο Μπρόντσκι δεν είχε γεννηθεί
όμως η Αχμάτοβα, η Τσετάγιεβα
δεν είχαν αυτές μια πέννα της προκοπής να του δανείσουν;
Έστω ένα φιαλίδιο μελάνης σινικής
σαν αυτά που έσπαζε πάνω στους πίνακες η ρώσικη πρωτοπορία;
Λένε πως αυτές δεν έγραφαν τα ποιήματά τους
μόνο τα υπαγόρευαν στο θυμωμένο αγέρα
τ’ απάγγελλαν δυνατά μέσα σε δωμάτια φθηνών ξενοδοχείων
και η ιστορία άυπνη τ’ αποστήθιζε
αποστήθιζε στίχους, τίτλους, ονόματα
μα όταν μιλούσε ο Γεσένιν έκλεινε τ’ αυτιά της.
Ο Τρότσκι το είχε μαντέψει όταν έγραφε:
"H επανάσταση κι ο ποιητής στις μέρες μας
δεν φαίνεται να έχουν το ίδιο αίμα"
μα ο γαλαζοαίματος Σεργκέι
που αμφέβαλλε ως το τέλος
ξεκλείδωσε τις φλέβες του.