Τὸ κορίτσι ποὺ φύλαγα μὲ στενοχώρια
στὴ διάπλατή μου καρδιὰ
μὲ τὰ μάτια ἀνοιχτὰ σὰν ἥλιους
μὲ τὸν καθρέφτη τῆς φωνῆς του
δὲν παρέλειψε τίποτα ἐδῶ πέρα
κ’ ἔφυγε ἀπὸ μπροστά μου

Σὰν μιὰ ἐνσάρκωση
τοῦ πιὸ ντροπαλοῦ πόθου
κ’ ἕνα φτερούγισμά του,
γλίστρησε
σ’ ὅποιο ποτάμι ἀπάντησε
(ἢ γήϊνο χάσμα)
τὴν πρώτη πρώιμη λήθη
ἀποθυμώντας.