Τὸ κυπαρίσσι θλίβεται τὴν ἀπεραντοσύνη τ’ οὐρανοῦ
πιότερο αἰσθάνεται τὴ μοναξιὰ πλάι στὴ γαλάζια
ἔκταση
ποὺ κρύβει τὴν αἰώνια ἡσυχία
καὶ δὲν τὴ φανερώνει·
πιότερο δυστυχὴ μυρίζεται τὸν ἑαυτό του
μὲς στῶν ἀνθῶν τὰ ἀρώματα
μὲς στὰ ρίγη τῆς γῆς ποὺ τὸν περνᾶνε·
πάντοτε ὁ οὐρανὸς ἀδιάφορος καὶ ξένος
τριγύρω του λαμποκοπάει πάνω σὲ κάθε φύλλο
γλυκαίνοντας πικραίνοντας μιὰ αἴσθηση
καὶ ἀφήνοντας ἀδιάλυτο τὸ φῶς.