Ξένοι και φίλοι έρχονται κάθε χρόνο, τέτοια εποχή
στου κήπου μου τη φαντασμαγορία, να εναποθέσουν νεκρές ελπίδες.
Τους κοιτάζω με μια κάποια καχυποψία κι αγωνιώ
για του καθενός προσωπικά τη σωτηρία.
Είναι τόσο όμορφοι, λουσμένοι στο μοβ της αυλής μου.
Οι προσδοκίες τους θυμίζουν λουλούδια που τα προσπέρασε η Άνοιξη
και γι’ αυτό μαράθηκαν, κατευθείαν.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αναστατώνω τον κόσμο με το μοβ της αυλής μου.
Χρώμα μυστηριώδες.
Συμβολίζει την αύρα, το υποσυνείδητο και του μεταφυσικού
την άνευ λογικής απόδειξης παντοδυναμία.
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, μαθαίνω ξανά ν’ αναπνέω.