Γυρνά ο καιρός, γυρνά ο καιρός, ο αέρας δυναμώνει
βάζω της μνήμης τα φτερά και βλέπω την οθόνη
στην Πλάκα και στο Σύνταγμα, με φίλους ξεχασμένους
σε μια ταινία εποχής να’ μαστε συ κι εγώ.
Πέντε χρόνια μετά το εξήντα οκτώ...

Πού με πας, εικόνα που με πας
Με πονάς, για αγάπη όταν μιλάς
Εικόνα πού με πας...

Έμοιαζε σαν παραίσθηση, έτρεχα μαγεμένος
το χέρι σου στο χέρι μου, Νοέμβρης μεθυσμένος
σαν ψυχεδέλεια τρελή, που παίζει με το ψέμα
φλόγες του πάθους κι έκσταση, αίμα στο σκηνικό
τρέχεις εσύ από κει, κι εγώ από δω...

Πού με πας, εικόνα που με πας
Με πονάς, γι’ αγάπη όταν μιλάς
Εικόνα που με πας...

Γυρνά ο καιρός, γυρνά ο καιρός κι ό,τι με συντροφεύει
μέσα μου ζει αθάνατο κι έτσι θα πορευτώ
Μακριά απ’ τη φθορά που μένει εδώ...

Πού με πας, εικόνα που με πας
Με πονάς, γι’ αγάπη όταν μιλάς
Εικόνα που με πας...