Ἂν τῆς Μούσας μου ἐβουλήθη
ἔργο μάντισσας νὰ κάμῃ,
νὰ σοῦ ἰδῇ τὴν ἀπαλάμη
χρεία δὲν ἔχει παντελῶς.

Ὅσα κλειοῦν τ’ ἀθῷα σου στήθη
ξεσκεπάζει δίχως κόπο·
ἕνα τι δὲ βρίσκει τόπο
νὰ τῆς κρύψῃ ὁ λογισμός.

Μὴ γυρνᾷς τὰ μάτια χάμου·
ἁγνὸς ἔρωτας σὲ καίει.
Ἄκου! - ἡ Μοῦσα κρυφολέει
ποιὸς τὸν ἄναψε σ’ ἐσέ.

Ἐγελάστηκε; - ἡ Θεά μου
ἔχει ξάστερο τὸ βλέμμα·
εἶναι μάντισσα, ποῦ ψέμα
δὲν ἐπρόφερε ποτέ.