Με καράβι στα ταξίδια
το ναυτόπουλο γυρνά,
και στης θάλασσας τα φίδια
τα μικράτα του περνά.

Ο βοριάς δεν το τρομάζει
ούτ’ η άπιστη νοτιά,
ούτε χιόνι ούτε χαλάζι,
ούτε κύματα πλατιά.

Στη δουλειά πουρνό και βράδυ
με το στρόμπο στο πλευρό,
ξερό τρώει παξιμάδι,
πίνει ακάθαρτο νερό!

Πεταχτό σαν το ξεφτέρι
ανεβαίνει στα πανιά,
και με ρόζους εις το χέρι
λύνει δένει τα σχοινιά.

Στου κινδύνου την τρομάρα,
το φυλάει μοναχή,
της μανούλας η λαχτάρα,
της μανούλας του η ευχή,

που ελπίζει παλληκάρι
να τον δη καμιά φορά,
να τον πουν μικρό Κανάρη
μες στ’ αθάνατα Ψαρά.