Εκείνο το έτος γέμισε ο τόπος φωτιές.
Σάββατο της Ανάστασης
ανέβηκα στο υπερώο, άρχισα να φωνάζω
δυνατά, πολύ δυνατά, το όνομά της
ξανά και ξανά, όσο πιο δυνατά μπορούσα.

Άρχισε να ξημερώνει,
δίπλα στη στέρνα φορούσε το νυφικό της,
όπως τότε τις επίσημες ώρες του Σεπτέμβρη
του ενενήντα, έτοιμη να μπει στο νερό.

Επανέλαβα το όνομά της ξανά και ξανά.

Καμιά απόκριση.

Έλυσε τα μαλλιά της, χάθηκε στα νερά.

Σε τρόμαξα αηδόνι μου
και θόλωσε η λαλιά σου.