Πολύ καιρό, περπατούσα στην μονότονη έρημο.
Ώσπου μια νύχτα προσευχήθηκα.
Κατόπιν είπα στον εαυτό μου:
"Φώναξε
προτού μαραθούν τα δέντρα απ’ τη φωτιά
προτού τα παιδιά μας κρυώσουν στον ήλιο,
προτού μας τελειώσει το ψωμί
προτού τ’ αδέρφι κι ο φίλος σκοτωθεί στον πόλεμο,
προτού ξεριζωθούν οι λαοί
προτού πεθάνει η νύχτα πάνω μας
σαν ένα ακατέργαστο καλοκαίρι".
Δε φώναξα δυνατά.

Και η νύχτα θα `ναι πιο πικρή
κι απ’ το ψωμί που τρώμε...
Μακρυά τα σύνορα κι απέραντα,
του κόσμου.
Κι εσύ Μάνα κορφολογώ τον καημό σου.
-κοιμήσου λουλούδι μου
για να μην είναι τα μάτια σου
νυσταγμένα αύριο...
Και το φίλησες
μ’ ένα δυνατό φιλί
το τελευταίο.
Και σαν όλους τους νεκρούς,
ακουμπήσατε τα χέρια σας
στην μαυριδερή την θάλασσα.

Πού να κουβαλήσω τους νεκρούς Θεέ;
Πού να τους θάψω;
Επιθυμώ να τους πλένω με μύρο
και να τους σκεπάσω με βιολέτες
προτού γίνουν βορά στους γύπες.

Το λιμάνι των ονείρων σας
αύριο, θα `ναι πάλι άδειο...