Σἃν εἶδα μιὰ μὲ καστανὰ
μαλλιά, μὲ `μαῦρα `μάτια,
ἐκόντεψ’ ἡ καρδοῡλά μου
νὰ γίνῃ δυὸ κομμάτια!

Χύνομαι καταπάνω της,
καὶ στὴ `στιγμὴ ὁ καϋμένος
τὴν πιάνω, ἄου! `φώναξε…
ξυπνάω τρομασμένος…

Τὶ βλέπω!! Τὴ γατοῡλά μου
τὴ μαύρη, ποῡ κοντά μου
'κοιμώτανε καὶ μοὔτανε
ἡ μόνη συντροφιά μου,

τὴν εἶχα πιάσ’ ἀπ’ τὸ λαιμό,
καὶ `φώναζ’ ἡ καϋμένη!
Σκοτάδι `μαῦρο, ἐρημιά,
ὅλ’ ἦσαν κοιμισμένοι!

Οὔτε κορίτσια ὤμορφα
εἶχα ἐκεῖ κοντά μου,
οὔτε γλυκύσματα πολλὰ
εἶδα `στὴν κάμαρά μου.

Ὡς καὶ `στὸν ὕπνο εἴσασθε
μαργιόλικα, κορίτσια!!
Ἂς `πρόφθανα τοὐλάχιστον
νἄτρωγα δυὸ παστίτσια!!

Ὑπομονή! κἀμμιὰ φορὰ
μοὖπαν πῶς ἀληθεύουν
τὰ ὄνειρα, ὤ! τότε πιὰ
πιστεύω δὲν μοῦ φεύγουν!

Ἄχ! καστανὴ ἀγάπη μου,
'στὰ ξύπνα μ’ ἂν σὲ πιάσω,
ἂν σὲ ἀφήσ’ ἀφίλητη,
σἂν τὸ κουκὶ νὰ σκάσω!