Το παιδί μας
είναι δέκα μηνών
κι άρχισε να ψελλίζει
λίγες λέξεις.
Η γυναίκα μου
χαίρεται
και τρέχει να μου πει
πως το παιδί μας
άρχισε να μιλάει!
Κι εγώ στοχάζουμαι
πως κάλλιο
να μη μίλαγε ακόμα,
γιατί δεν είμαστ’ έτοιμοι.
Κι εγώ στοχάζουμαι
πως κάλλιο
να μη μίλαγε ποτέ.
Γιατί,
τι θα του πούμε
σαν μας ρωτήσει για το φόβο
που χτυπάει τη θύρα μας,
για το φόβο
που ανατέλλει
στα παιδικά του μάτια
τι θα του πούμε
για τα ρημαγμένα σπίτια,
για τα καμένα στάχυα
τι θα του πούμε
για τον αντικρινό στρατιώτη
με τα κομμένα πόδια;
Το παιδί μας
είναι δέκα μηνών
κι άρχισε να ψελλίζει
λίγες λέξεις.
Κι εμείς
δεν είμαστ’ έτοιμοι...