Ἔλα, καλή μου κόρη, καὶ μὲς στὴν ἀγκαλιά μου,
τὰ πρῶτα σου τὰ χάδια ἐγὼ ἂς τἄχω ὅλα·
ὤ! τράβα μου τὰ γένεια καὶ σέρνε τὰ μαλλιά μου,
καὶ κάμε με νὰ χαίρω, μικροῦλα μου μαριόλα.

Πῶς τὴν καρδιὰ μ’ ἀνοίγει τὸ γέλοιο τοῦ παιδιοῦ μου,
καὶ τῆς ζωῆς ξεχάνω τὴν πίκρα καὶ τὸν πόνο!
νὰ μοῦ γελᾷ τὸ βλέπω καὶ λέω μὲς στὸ νοῦ μου:
πῶς ἔτσι νὰ γελοῦμε στὰ πρῶτα χρόνια μόνο;

Ὤ! πῶς σὲ καμαρώνω, γιατὶ δὲν ἀμφιβάλλω
πὼς θὰ φανῇς δικό μου εἰς ὅποιον κι’ ἂν σὲ δῇ...
καὶ τώρα θεωρεῖται κατόρθωμα μεγάλο
νἄχῃ κανεὶς δικό του μονάκριβο παιδί.