Έχουν περάσει πενήντα χρόνια
από τότε που άρχισα να ζω σ’ αυτές τις σκοτεινές πόλεις
που σου’ λεγα.
Δεν έχουν αλλάξει πολλά, λοιπόν. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω
πώς πάνε από το ταχυδρομείο στις κούνιες του πάρκου.
Οι μηλιές ανθίζουν μέσα στο κρύο, όχι από πεποίθηση,
και τα μαλλιά μου έχουν το ίδιο χρώμα με το χνούδι των ραδικιών.

Ας υποθέσουμε ότι το ποίημα αυτό μιλά για σένα – θα πρόσθετες
εσύ, ό,τι εγώ έχω προσεχτικά παραλείψει:
περιγραφές πόνου, και σεξουαλικών πράξεων, και πόσο ύπουλα
οι άνθρωποι συμπεριφέρονται μεταξύ τους; Όχι, όλ’ αυτά
βρίσκονται σε κάποιο βιβλίο νομίζω. Για σένα
έχω φυλάξει τις περιγραφές των σάντουιτς με κοτόπουλο,
και το γυάλινο μάτι που με ατενίζει έκπληκτο
από το μπρούτζινο γείσο του τζακιού, και που ποτέ δε θα κατευναστεί.