Στο στήθος τ’ απαλό κρατάει το χέρι
και στο βουνάκι η κόρη ανηφορίζει.
Λευκό το φόρεμα της σει τ’ αγέρι
και το γιαλό που αγνάντια κυματίζει.

Κερήθρα είν’ η καρδιά της κι έχει φέρει
των πόθων το μελίσσι που βουίζει...
Εκάθισε τη θάλασσ’ αντικρίζει,
κι ερωτικά στενάζει ως περιστέρι.

Λαχταριστά μέσ’ απ’ τον κόρφο βγάζει
ένα χαρτί. Τα δυο του φύλλα ανοίγει,
κοιτάει τριγύρω, κι ύστερα διαβάζει.

Κι ενώ η χαρά του αισθήματος την πνίγει,
τρέμει η καρδιά της, τρέμει τ’ ανοιγμένο χαρτί,
σαν περιστέρι σκλαβωμένο.