Όχι τα μάτια μου
που γύρεψαν τα μάτια σου
μήτε το χάδι μου που θέλησε
φορές μυριάδες το κορμί σου
μήτε το δύσκολο το δυσχερές φιλί
που ανάπαυση στα χείλη σου ζητούσε
του ύπνου ή του θανάτου

παρά το Ρήμα που με διάλεξε
γιατί να διαλεχτώ από νωρίς αφέθηκα
η Λέξη που εκφύεται για να σε πει
η Λέξη που για να υπάρξει υπάρχεις
το Ρήμα που του ανήκω ολόκληρος
και Ρήμα μου το λέω
το Ρήμα
αυτό και μόνον
σε διαλέγει

το ενθάδε και το νυν
αυτό
που ανείπωτο γυρεύει όλο να ειπωθεί
δι’ ημών
αγέννητο διαρκώς μα υπάρχον ήδη
αιμάσσοντας
μοχθώντας λέει και λέγεται
κι εσύ αναδύεσαι εντός του

στο αδιάφθορο του πάθους πλέον κατοικείς
πάντα η αυτή
μορφή αχαλίνωτη
κι ασπαίρουσα
στην κοσμική τριγύρω νύχτα