Ο καπετάνιος μπαίνει στο λιμάνι
από συνήθεια.
Σφυρίζει κιόλας τρομακτικά για γλάρους,
που απορίχνουν κάθε φορά
δυο τρία φτερά και κουτσουλιές.
Είναι πονόψυχος ο καπετάνιος
ή ξεχασιάρης,
γιατί κατοίκους επί χρόνια δεν έχει το νησί.
Οι στα βουνά καταφυγόντες,
τότε που ήρθε το μεγάλο κύμα,
αντίστροφα εξελίσσονται:
Βγάζουν ουρά και δόντια για τα βελανίδια.
Δε φεύγουν βέβαια, είναι πανίδα.
Εντούτοις κάτι μέσα τους
αντιλαμβάνεται το σφύριγμα σαν νοσταλγία
για τον προορισμό,
όπως τον πίστευαν παλιά.